En we zijn nog maar den 20ste...
Bon, oktober, 't is niet mijn beste maatje. Al probeer ik in elke negatieve periode ook de mooie kant te zien. Heel cliché, I know. Maar net zoals oktober mij enorm veel verdriet doet, beelden naar boven haalt, nachtmerries meebrengt, enz... Toont het mij ook hoeveel liefde ik nog steeds kan dragen, en zelfs nog meer.
Hoe mijn gebroken hartje, dat nauwelijks terug aan elkaar hangt, precies nog groter en gevoeliger is geworden.
Wanneer alles in het leven van een leien dakje gaat, dan denk ik dat je als mens ondankbaar wordt. Alles wordt dan vanzelfsprekend denk ik. En elke keer het mijn dag niet is, of ik verdriet heb, probeer ik die gedachte mij ook voor te houden. Misschien moet ik ergens ook koesteren wat we hadden, en dankbaar zijn voor iets te hebben wat zoveel pijn doet om los te laten.
Of ik ooit vrede zal hebben met de dood van mijn toenmalige partner? Neen. Of misschien toch?
Ik heb ondertussen wel al geleerd dat je nooit "nooit" mag zeggen, maar ik vrees er echter toch een beetje voor. Het leven afnemen van een jong persoon, en alle gevolgen die eraan vasthangen. Het is iets die ik mijn ergste vijand nog niet zou toewensen.
Mijn eerste blog, het zal niet de meest rooskleurige zijn, geef ik toe.
Wat kunnen jullie verwachten van mijn blogs?
Gewoon, woorden , zinnen en gevoelens uit mijn hart getypt. Ik ga deze niet 50x herlezen op spellingsfouten of correcte zinsbouw. Ik ga deze ook niet aanpassen om te posten en dergelijke.
De ene keer zal het positief zijn, de andere keer verdrietig, nog een andere keer misschien geïrriteerd, en dan eens enthousiast over al mijn plannen...
Want plannen, ik heb er nog zoveel ! Maar daarover later meer !
Oktober 2024.
Het is en blijft toch een beetje een donkere maand, er hangt voor mij persoonlijk zoiets grauw rond.
Deze maand is het bijvoorbeeld 4 jaar geleden dat ik Timo ben verloren, een vriendin gaf deze maand onverwachts haar viervoeter af en stuurde mij een bericht om te laten weten dat haar grootvader nu ook onverwachts was gestorven.
Vorig jaar in oktober kwam een acteur van mijn all-time favoriete reeks om.
En dit jaar hebben veel jonge vrouwen een verdrietig gevoel omdat 1 van hun tieneridolen tragisch om het leven kwam. Terwijl ik eigenlijk alleen maar kan denken aan zijn kindje van 7 jaar, en zijn huidige vriendin.
Deze maand is het ook al 16 jaar geleden dat ik mijn grootmoeder verloor, veel te vroeg. En het komt binnen om te weten, dat ik nu ondertussen de grens over ben. Ik leef nu al langer zonder haar, dan met.
Nog elke dag gebeuren er dingen die ik hun zou willen vertellen. Soms goed, soms slecht. Maar elke dag wel iets.
Oktober 2024.
Een maand waarin ik veel tijd voor mezelf neem. Alles op een trager tempo. Die 5 wasmanden kunnen heus wel nog een dagje langer wachten als ik de moed niet heb. Die take away pizza is echt wel dik oké, ookal heb ik er al 3 gegeten deze week. En ja, ook de dagen dat ik net minder eet kunnen geen kwaad. Verdriet zorgt nu eenmaal soms voor een minder groot hongergevoel. En hey, ik weet ook dat mijn haar eigenlijk dringend zou moeten geverfd worden en soms heel vettig is, ik zie dat zelf ook in de spiegel. Maar als ik er de energie er niet voor heb dan is dat eerlijk gezegd wel het laatste van mijn zorgen, en het zouden ook niet die van een ander moeten zijn trouwens . En nee, als ik geen zin hebt om te praten of socializen met anderen hoef ik ook niet te antwoorden, en als een ander dat niet oké zou vinden, snap ik dat ook. Maar als ik mentaal uitgeput ben, moet ik al heel hard mijn best doen om mijn normale leven te laten rondbollen. En dan moet ik kiezen in wat op dat moment het belangrijkste is voor mij. En dat is vaak mijn gezin, mijn werk, mijn huishouden.
En dit is allemaal DIK oké !
Oktober 2024.
Een maand waarin we de trouwjurk gingen gaan uitkiezen van 1 van mijn beste vriendinnen en waar ik getuige van mag zijn, can't wait !
De maand waarin mijn eerste eigen collectie tasjes gemaakt zijn en klaar voor verkoop. En ik ben er GIGANTISCH trots en verliefd op !
Rouwen.
't Is iets waar je mee leert leven, je draagt het mee.
't Is iets bizar.
De ene moment ben je oké en kan je de wereld aan, de andere moment geraak je niet uit je bed of in de douche.
Mensen zouden eigenlijk vaker moeten rondkijken en beseffen hoe fragiel het leven is...
Anywayssssss,
ik ga nog een beetje verder depressief wezen en overleven nu het nog oktober is. ;-)
Liefs,
Annelien
Reactie plaatsen
Reacties