Huidhonger, een vaag woord die je misschien niet meteen zou herkennen, maar waar je met een beetje fantasie wel een gevoel op zou kunnen plakken.Of proberen althans, want het is voor iedereen iets anders en moeilijk uit te leggen.HuidhongerWanneer je onverwachts iemand verliest en je diegene niet meer hebt kunnen aanraken. 

En we zijn nog maar den 20ste... Bon, oktober, 't is niet mijn beste maatje. Al probeer ik in elke negatieve periode ook de mooie kant te zien. Heel cliché, I know. Maar net zoals oktober mij enorm veel verdriet doet, beelden naar boven haalt, nachtmerries meebrengt, enz... Toont het mij ook hoeveel liefde ik nog steeds kan dragen, en zelfs nog meer.Hoe mijn gebroken hartje, dat nauwelijks terug aan elkaar hangt, precies nog groter en gevoeliger is geworden. Wanneer alles in het leven van een leien dakje gaat, dan denk ik dat je als mens ondankbaar wordt. Alles wordt dan vanzelfsprekend denk ik. En elke keer het mijn dag niet is, of ik verdriet heb, probeer ik die gedachte mij ook voor te houden. Misschien moet ik ergens ook koesteren wat we hadden, en dankbaar zijn voor iets te hebben wat zoveel pijn doet om los te laten. Of ik ooit vrede zal hebben met de dood van mijn toenmalige partner? Neen. Of misschien toch? Ik heb ondertussen wel al geleerd dat je nooit "nooit" mag zeggen, maar ik vrees er echter toch een beetje voor. Het leven afnemen van een jong persoon, en alle gevolgen die eraan vasthangen. Het is iets die ik mijn ergste vijand nog niet zou toewensen.